این شعر مولانا واقعا جگر پاره پاره ی من را به خون تبدیل کرد........

قسمت دوم، اوج این شعره اگه خسته چشمید فقط قسمت دوم را بخوانید

   انکار کردن موسى علیه السلام بر مناجات شبان‏

دید موسى یک شبانى را به راه            کاو همى‏گفت اى خدا و اى اله‏

تو کجایى تا شوم من چاکرت             چارقت دوزم کنم شانه سرت‏

جامه‏ات شویم شپشهایت کشم   ‏ًٌَُ            شیر‏‏، پیشت آورم اى محتشم‏

دستکت بوسم بمالم پایکت            وقت خواب آید بروبم جایکت‏

اى فداى تو همه بزهاى من            اى به یادت هیهى و هیهاى من‏

این نمط بى‏هوده مى‏گفت آن شبان            گفت موسى با کى است این اى فلان‏

گفت با آن کس که ما را آفرید            این زمین و چرخ از او آمد پدید

گفت موسى هاى خیره‏سر شدى            خود مسلمان ناشده کافر شدى‏

این چه ژاژست و چه کفر است و فشار            پنبه‏اى اندر دهان خود فشار 

گند کفر تو جهان را گنده کرد            کفر تو دیباى دین را ژنده کرد

چارق و پا تا به لایق مر تراست            آفتابى را چنینها کى رواست‏

گر نبندى زین سخن تو حلق را            آتشى آید بسوزد خلق را

آتشى گر نامده ست این دود چیست            جان سیه گشته روان مردود چیست‏

گر همى‏دانى که یزدان داور است            ژاژ و گستاخى ترا چون باور است‏

دوستى بى‏خرد خود دشمنى است            حق تعالى زین چنین خدمت غنى است‏

با که مى‏گویى تو این با عم و خال            جسم و حاجت در صفات ذو الجلال‏؟

شیر او نوشد که در نشو و نماست            چارق او پوشد که او محتاج پاست‏

ور براى بنده‏ش است این گفت‏وگو            آن که حق گفت او من است و من خود او

آن که گفت انى مرضت لم تعد            من شدم رنجور او تنها نشد

آن که بى ‏یسمع و بى ‏یبصر شده ست            در حق آن بنده این هم بى‏هده ست‏

بى‏ادب گفتن سخن با خاص حق            دل بمیراند سیه دارد ورق‏

گر تو مردى را بخوانى فاطمه            گر چه یک جنسند مرد و زن همه‏

قصد خون تو کند تا ممکن است            گر چه خوش خو و حلیم و ساکن است‏

فاطمه مدح است در حق زنان            مرد را گویى بود زخم سنان‏

دست و پا در حق ما استایش است            در حق پاکى حق آلایش است‏

لَمْ یَلِدْ لَمْ یُولَدْ او را لایق است            والد و مولود را او خالق است‏

هر چه جسم آمد ولادت وصف اوست            هر چه مولود است او زین سوى جوست‏

ز انکه از کون و فساد است و مهین            حادث است و محدثى خواهد یقین‏

گفت اى موسى دهانم دوختى            و ز پشیمانى تو جانم سوختى‏

جامه را بدرید و آهى کرد تفت            سر نهاد اندر بیابانى و رفت‏