جمع رندان را با رندی رها کردم .... 

تنها 

ساکت

رند شدم .... 

فاصله گرفتم 

کوچک شدم

به دیده اعتماد نیست

خنده ای در کار نیست

گریه ای در کار نیست 

شرم به رخساره کشیدم 

چگونه اشکم را دید؟

سکوت .... و باز سکوت

گذر کرده بر گذرش نگاه نمی کند 

مسیر طولانیست 

شوق دارم 

یک توبه کافیست